Nog niet zo lang geleden leefde er in een klein dorp in Nederland een meisje. Haar naam was Maribel. Maribel was niet echt mooi en niet echt lelijk. Maribel hield van hinkelen en lezen, net zoals zoveel andere meisjes. Toch was Maribel heel bijzonder. Maribel was namelijk een heel slim meisje. Zij was veel slimmer dan alle andere kinderen op school.
Eigenlijk was er in het hele dorp niemand die slimmer was dan Maribel. De moeilijkste vragen op school kon zij zo uit haar hoof beantwoorden. Als de juffrouw vroeg hoeveel kikkers er in een emmer met water konden, wist zij het precies antwoord. Of als iemand vroeg hoe koud het op de Zuidpool was, wist Maribel dat. En zij wist ook nog dat er daar helemaal geen vliegen zaten. Knap, hé?
Misschien vragen jullie je nu af of er echt niemand slimmer was dan Maribel? Nou toch wel. Er was één persoon die op zijn minst even slim was, of bijna even slim. Dat was haar papa. Haar papa heette Jan-Willem en hij werkte ver weg in Apeldoorn. Niemand wist wat hij daar precies deed. Maribel had het hem wel eens gevraagd. Maar dan gebruikte hij allerlei moeilijke woorden, die zelfs Maribel nog niet kende. Zal ik jullie een geheimpje verklappen? Daar kon Maribel eigenlijk niet goed tegen. Zij wist anders altijd alles.
Op een dag kwam er een brief van het kantoor waar haar papa werkte. Op de envelop stond met grote letters “AAN DE FAMILIE VAN JAN-WILLEM”. Maribel werd heel nieuwsgierig naar wat er in die brief stond. Maar zij mocht hem van haar mama niet open maken totdat haar papa thuis was. Eindelijk was het zover. Nog voordat Jan-Willem zijn auto geparkeerd had stond Maribel al buiten met de brief in haar hand. Jan-Willem lachte, eerst knuffelde hij Maribel en toen maakte hij de brief open. “Nou, nou, wat een verrassing”, zei hij. “Wij zijn allemaal uitgenodigd op de Open Dag van het bedrijf waar ik werk.” Maribel sprong een gat in de lucht, zo blij was zij. Nu kon zij eindelijk zien waar haar papa werkte. En misschien snapte zij dan ook beter wat hij daar nu precies deed.
Maribel moest nog twee weken wachten. Toen was het zo ver. Samen met haar papa en mama ging zij naar de Open Dag. Het was best een lange reis. Toen zij eindelijk bij het bedrijf waren aangekomen keek Maribel haar ogen uit. Het gebouw waar haar papa werkte leek wel een kasteel. Een kasteel met een hele grote toren. Haar papa vertelde dat het gebouw acht verdiepingen had. “Wat zit er in die toren?” vroeg Maribel aan haar papa. ”O, niets bijzonders. Ik geloof zelfs dat de bovenste verdieping leeg staat.”, zei haar papa en hij keek een beetje de andere kant uit. “Maribel vond dat wel heer erg vreemd. Het leek wel of haar papa iets niet wilde vertellen. Het leek wel of er een geheim was in die toren. Wat zou dat zijn? Maribel wilde dat dolgraag weten.
Binnenin het gebouw was het groot feest. Overal hingen ballonnen en slingers. Er stonden kraampjes met spelletjes en er was een springkussen. Maribel mocht van haar ouders zelf op verkenning uitgaan. Zij stopte direct bij het eerste kraampje. Daar kon je een prijs winnen als het antwoord op een moeilijke vraag goed had. De vraag luidde: “Hoeveel verdiepingen heeft dit gebouw?” Nou zeg, dat was nog eens een gemakkelijke vraag. Maribel riep heel hard: “Acht verdiepingen”. En ja hoor, dat was goed. De juffrouw achter de kraam gaf haar een doos met allerlei spulletjes. Daar mocht Maribel een cadeau uit kiezen. Maribel zag een heel mooie tasje. Het tasje was versierd met glinsterende kraaltjes. In het tasje zaten potloden, kleurtjes en een gummetje. Dat tasje koos Maribel uit als cadeau.
Maribel liep verder en keek haar ogen uit. Wat een groot gebouw was dat. Zij mocht van haar papa overal rondkijken. Maar zij moest van wel op de begane grond blijven en zij mocht niet de trappen opklimmen. En helemaal niet met de lift gaan. Maribel knikt braaf. Wat denken jullie? Zou zij luisteren naar haar papa? Nee, hé. Zij wachtte gewoon op haar kans om naar boven te gaan. Die kans kwam al heel gauw.
Plotseling klonk er een luide gong. Iedereen liep naar de kantine toe. De directeur van het bedrijf ging daar een toespraak houden. Maribel bleef helemaal achteraan staan. Zij had het cadeau dat zij gewonnen had nog in haar hand. Haar papa en mama hadden niets in de gaten en liepen door. Toen de directeur met zijn toespraak begon, liep Maribel langzaam achteruit. Steeds verder, voetje voor voetje, totdat zij bij de liften in de gang uitkwam. Niemand had iets in de gaten.
Marbel drukt op de knop bij de lift. Zachtjes gingen de liftdeuren open. Snel stapte zij naar binnen. Binnen in de lift waren zeven witte knoppen. Daarboven zat een oranje knop. Bij de witte knoppen zaten plaatjes waarop de nummers van de verdiepingen stonden: Verdieping een, Verdieping twee, Verdieping drie, Verdieping vier, Verdieping vijf, Verdieping zes en Verdieping zeven. Dat is vreemd, dacht Maribel. Bij de oranje knop stond helemaal niets. Wat denken jullie? Op welke knop ging Maribel drukken?
Maribel haalde diep adem en drukte toen heel snel op….. de oranje knop. De liftdeuren gingen dicht en zachtjes ging de lift omhoog. Wat zou zij zien als de deuren open gingen? De lift stopte op de bovenste verdieping. ‘Ping”, zei het belletje van de lift en de deuren gingen langzaam open. Maribel stapte snel uit de lift. Zij kon haar ogen bijna niet geloven. Zo iets had zij nog nooit gezien.
Overal om haar heen liepen kleine machientjes. Zij zagen eruit als vierkante doosje met vier pootjes. Op elk machientje stonden de letters “BM” en een nummer. Aan de bovenkant van elk machientje stond een tekening. De tekening bestond uit bolletjes en streepjes. Ieder machientje had een andere tekening en een eigen nummer. Maribel wist niet wat zij hiervan moest denken. Wat waren dat voor machientjes? Weten jullie het misschien?
De machientjes zat vast aan een kabel. De kabels liepen door een opening in de muur. Maribel kon niet zien waar de kabels vandaan kwam. Maar naast die opening in de muur was een oranje deur. Op die deur zat een wit plaatje met rode letters er op. Maribel liep naar de deur toe en las wat er op het plaatje stond. Er stond: STRENG VERBODEN TOEGANG. Wat denken jullie? Wat zou Maribel nu doen? Zou zij de deur proberen te openen?
Ja hoor, Maribel voelde met haar hand aan de klink van de deur. Zou hij op slot zitten? Zij deed de klink naar beneden en de deur zei …. ‘Klik’. Voorzichtig deed Maribel de deur een klein stukje open. Zij probeerde om de hoek te kijken, maar zag nog niets. “Wie is daar?” klonk toen een stem. “Kom maar binnen”. Maribel haalde diep adem en stapte naar binnen. “Doe deur maar dicht”, klonk de stem weer. “Mijn BM’ers kunnen wel door het gat naar binnen komen.” Maribel deed voorzichtig de deur dicht. Toen zag zij pas wie er tegen haar gesproken had. In het midden van een grote ruimte stond een machine, een heel grote machine. De machine was helemaal oranje van kleur. “Ik ben de grote Antwoordmachine, ” zei de machine, “En wie ben jij?”. Maribel was helemaal niet bang. De machine zag er vriendelijk uit. “Ik heet Maribel en ben de dochter van Jan-Willem,” zei zij.
De grote Antwoordmachine keek heel blij. “Fijn dat je op bezoek komt, Maribel. Ik ken Jan-Willem heel goed. Hij is één van mijn makers.” Aha, dacht Maribel, dus hier is mijn papa altijd mee bezig. Dat is zijn geheim. Daar wilde zij alles over weten. Maribel vroeg: “Wat doet een Antwoordmachine eigenlijk? Geeft hij antwoorden op vragen?” De grote Antwoordmachine knikte. “Dat heb jij goed begrepen. Jij bent volgens mij een heel slim meisje. Ik geef antwoord op vragen van mensen. Ik help mensen om moeilijke dingen te doen. Dat kunnen van allerlei dingen zijn. Bijvoorbeeld waar zij allemaal aan moeten denken als zij hun huis willen verbouwen. Of wat zij nodig hebben als zij in een ander land willen gaan werken.”
Maribel knikte en zei: “Dus als ik het goed snap helpt een Antwoordmachine mensen als zij iets moeten kiezen. Jij vertelt hen dan WAT zij moeten doen en HOE zij dat moeten doen. Klopt dat?” De grote Antwoordmachine keek heel blij. Wat was die Maribel toch een slim meisje. Zij had het direct helemaal goed begrepen. De grote Antwoordmachine zei: “Dat klopt helemaal. Maar dat doe in niet alleen. Er zijn zoveel verschillende dingen waar ik mensen bij kan helpen. Dus moet ik van heel veel dingen iets af weten. En daar helpen mij mijn BM’ers mee.” Maribel wist niet wat zij hoorde. “Helpen daar de Bekende Nederlanders mee?” vroeg zij verbaasd. “Nee, nee, nee,” zei de grote Antwoordmachine. Ik zei BM’ers en niet BN’ers. BN’ers betekent inderdaad Bekende Nederlanders. Dat schrijf je met een ‘N’ van Nederlander. Mijn helpers zijn BM’ers. Dat betekent ‘Beslis Machientjes’, en dat schrijf je met een ‘M’ van machientje.
De grote
Antwoordmachine vertelde dat er wel honderd-en-elf Beslis Machientjes waren die
haar hielpen. Elk machientje had een eigen nummer. En elk machientje wist bijna
alles van een speciaal onderwerp. Zo wist BM nummer 12 alles over wat je moet
doen om je huis te verbouwen. BM nummer 75 wist alles over hoe je geld van de
gemeente kunt krijgen voor jouw muziekvereniging. En de oudste. BM nummer 1.
wist alles over hoe jij een rollator kunt aanvragen voor jouw Oma of Opa.”
Als ik een vraag krijg van iemand” zei de grote Antwoordmachine, “Dan kijk ik
welke BM’er daar alles van weet. Die roep ik dan en dan gaan wij samen aan de
slag om het goede antwoord te geven. Zo helpen wij de mensen om de juiste
beslissing te nemen.”
Maribel vond dat
reuze interessant en ook wel best handig. Zij zag hoe sommige BM’ers door het
gat in de muur naar binnen kwamen. Dat deden zij heel handig, zodat hun kabels
niet in de war raakten. Alleen een heel klein BM’etje was niet zo handig. Dat
boste steeds tegen de andere machientjes op. Het leek net alsof het teveel
gedronken had. Het leek wel of het een beetje zat was. Maar machientjes kunnen
toch niet zat worden? Nee, hé?
Net toen Maribel wilde gaan kijken welk nummer het kleine machientje had, kwam
het met zijn kabel helemaal vast te zitten. Snel liep Maribel er naar toe en
tilde het machientje voorzichtig op. Het machientje heette BM nummer 111. Heel langzaam
haalde Maribel de knoop uit de kabel. Toen liep zij met BM nummer 111 nog in
haar arm naar de grote Antwoordmachine toe.
“Wat is er met BM nummer 111 aan de hand?” vroeg Maribel. De grote Antwoordmachine keek een beetje verlegen naar Maribel. “BM nummer 111 is ons jongste beslismachientje. Maar hij is niet helemaal goed gelukt. Bij het maken is er ergens iets fout gegaan. Jouw vader, Jan-Willem, heeft al van alles geprobeerd om het te maken. Hij heeft het machientje al wel tien keer open gemaakt. Maar jammer genoeg is het hem niet gelukt de fout te vinden. BM nummer 111 is ons zorgenkindje. Dat vond Maribel heel zielig. Vinden jullie dat ook zielig?
Maribel keek naar de tekening op de rug van BM nummer 111 en vroeg aan de grote Antwoordmachine wat die tekening betekende. Die legde het heel eenvoudig uit. “Op die tekening staan bolletjes en streepjes. Dat is een soort eigen taal voor de BM’etjes. Daarmee schrijven jouw papa, en de andere messen die hier werken, alles op wat het machientje moet weten. Dit machientje, BM nummer 111, moet alles weten over gezond eten voor kinderen.” Nou werd Maribel wel heel erg nieuwsgierig en keek eens goed naar de tekening. Zij zag een bolletje waarop stond ‘VEEL SNOEPEN’ en op het andere bolletje stond ‘GEZOND’. Op het streepje tussen de twee bollen stond ‘IS HEEL’. Samen werd dat dus ‘VEEL SNOEPEN IS HEEL GEZOND’. Wat denken jullie? Klopt dat wel? Nee, hé?
Maribel vond ook dat dit niet klopte. Zij lustte best wel snoep. Maar teveel is teveel. Daar krijg je slechte tanden van en je kunt ook nog te dik worden. Dat wist zij heel zeker. Ineens zag zij het tasje dat zij gewonnen had. Toen kreeg zij een heel goed idee. Snel maakte zij het tasje open. Maribel pakte er een gum uit en een potlood. Toen gumde zij het woordje ‘HEEL’ uit. In de plaats daarvan schreef zij met de potlood het woordje ‘NIET ’ op. Weet jij wat er nu stond? Dat is niet zo moeilijk, hé? Nu stond er: ‘VEEL SNOEPEN IS NIET GEZOND’.
BM nummer 111 begon ineens met al zijn pootjes te wiebelen. Het begon te wringen net als een jong hondje. Voorzichtig zetten Maribel het machientje op de grond. Het huppelde blij rond en rende alle kanten op. En wat denk jij? Botste het nog tegen de andere machientjes op? Nee, hoor. Helemaal niet meer. Het kwam ook niet meer vast te zitten. Alle BM’tjes deden vrolijk mee en renden samen in het rond. De grote Antwoordmachine was het meest blij van allemaal. “Dank je wel, dat jij BM nummer 111 gemaakt hebt. Wat knap van jou. Hoe kan ik jou ooit bedanken?” Dat vond Maribel helemaal niet nodig. Maar de grote Antwoordmachine wel. Die zei: “Weet je wat? Als jij ooit in de problemen zit en hulp nodig hebt, dan kom je naar mij. Als jij iets moet kiezen en je weet niet wat, dan kom jij naar mij. Mijn BM’etjes en ik zullen jou helpen. Dat beloven wij jou.”
Daar was Maribel heel blij mee. Maar nu moest zij snel terug naar beneden, voordat haar ouders haar overal gingen zoeken. Snel nam zij afscheid van de grote Antwoordmachine en de BM’etjes. Natuurlijk knuffelde zij BM nummer 111 nog eens extra. Toen ging zij met de lift naar beneden.
Net op dat moment kwamen alle mensen uit de kantine. De directeur had daar een heel lange toespraak gehouden. Haar papa en mama zagen Maribel staan en liepen naar haar toe. “Heb jij je niet verveeld?’ vroegen zij bezorgd. “Nee hoor, ik vind het hier heel interessant, “zei Maribel. Daar was haar vader blij mee. “Wil jij wat snoep?” vroeg hij aan Maribel. Maribel lachte en zei: “Nee hoor, bedankt. Veel snoepen is niet gezond. Maar dat weet jij nog niet, hé papa.” Jan-Willem snapt niet goed wat Maribel bedoelde. Maar wij weten dat wel, nietwaar?
Na afloop van de Open Dag reden Maribel en haar ouders weer naar huis. Plotseling ging de telefoon in de auto. “Met Jan-Willem, “zei haar papa. Aan de telefoon was de baas van Jan-Willem. Die vertelde dat BM nummer 111 helemaal gemaakt was. Hij vroeg hoe Jan-Willem dat gedaan had. Maar haar papa wist van niets. Hij vond het maar een vreemd verhaal. Toch was hij heel blij dat iemand de fout gevonden had en dat BM nummer 111 nu goed werkte. Maribel zat achter de auto en verklapte niets. Dat was haar geheim. Het geheim van Maribel, van de grote Antwoordmachine en van ons.
Toen zij thuis waren aangekomen ging Maribel stoepkrijt halen. Zij vertelde tegen haar mama dat zij ging hinkelen. Weet jij wat zij tekende op de stoep? Niet allemaal vierkante blokken om in te hinkelen, maar ……? Juist ja, allemaal bollen met strepen. En nog nooit had Maribel zo mooi gehinkeld als toen die dag.
Thei Geurts
Los ook de Maribel doorlooppuzzel op. Die vindt je hier.